1
- تعریف سحر در لغت
سحر در زبان عربی به هر چیزی که علت آن پنهان و دقیق باشد، اطلاق میشود، به همین علت عربها در مورد چیزهای بسیار پوشیده و پنهان میگویند: «أخفی من السحر» یعنی از سحر پنهانتر است. عربها زیبایی چشمها را هم به سحر توصیف میکنند، چرا که چشمها با تیرهای خود به صورت پنهانی دلها را مورد هدف قرار میدهند. بیان هم به سحر توصیف میشود از جمله در فرمودهی پیامبر ص که میفرماید: «إن من البیان لسحرَ» یعنی برخی از بیان سحر است.
در تاریخ ملت عرب اخباری را مییابیم که بیانگر این است که عربها هم مانند جوامع دیگر با جادوگری آشنا بودند و آن را انجام دادهاند تا از جان و مال و سرزمین خود حمایت کنند. ولی کسی که با تاریخ ملت عرب آشنایی دارد، میداند که عربها همانند آشوریان، سریانیان، مصریان و یونانیان به جادوگری اهمیت نمی‌دانند و بیشتر به پیشگویی و منجّمی روی آوردند که در پایان همین کتاب به آن خواهیم پرداخت.
تمام شریعتهایی که خداوند نازل کرده است، سحر را انکار کرده و به مبارزه با ساحران دستور دادهاند، زیرا که سحر با حقیقتی که خداوند نازل کرده است در تضاد است، خداوند مردم را دعوت میدهد به اینکه به خدا ایمان بیاورند، و تنها او را بندگی کنند، وکسی را با او شریک قرار ندهند و تنها بر او توکل کنند و به او پناه ببرند در حالی که سحر و جادو بندگان خدا را بندهی غیرخدا قرار میدهد و دل و روی آنان را به سوی شیاطین، ستارگان، خورشید، ماه و انسان‌ها بر میگرداند.
«سحر نزد یونانیان از جایگاه والایی برخوردار بود و یونانیان هم مانند دیگر جوامع بشری به افسون و طلسم و تأثیر ارواح بد و غیره معتقد بودند».
«در آغاز عصر نهضت و روشنگری که دانشمندان میراث کهن یونان و روم را مورد نقد وبررسی قرار دادند، براین باور بودند که جامعه ی یونان در مقایسه با دیگرجوامع با سحر و جادو فاصله‌ی زیاد داشته است، چون جامع های که امثال ارسطو، افلاطون، اکسینیفون و اربیدس را پرورش داده است امکان ندارد که شیفته ی هنری همچون جادوگری شود که جزو هنرهای زیبا به شمار نمیآید.
در هند دین و جادوگری با هم آمیخته شده بودند، نه تنها به خاطر محافظت از شیطانی که انسان را با شهوات میفریبد، بلکه جهت تسلط بر خدایان از طریق ریاضت، تنگدستی، قربانی کردن و...
هنگامی که دین بودایی که اصلاح دین برهمایی است آمد، سحر را حذف نکرد، بلکه آن را مورد تأیید قرار داد و هنوز هم جادوگری در تبت و چین از جایگاه والایی برخوردار است».
کافی است که بدانیم یکی از اسفار چهارگانه ی کتاب «ویدا» یعنی سفر «اترافا» به شناخت افسون و سحر اختصاص دارد.
یکی از امتهای قدیمی که به جادو و جادوگری پرداخته و با آن گمراه شده است اهل بابل است خداوند متعال فرموده است:
﴿وَلَٰکِنَّ ٱلشَّیَٰطِینَ کَفَرُواْ یُعَلِّمُونَ ٱلنَّاسَ ٱلسِّحۡرَ وَمَآ أُنزِلَ عَلَى ٱلۡمَلَکَیۡنِ بِبَابِلَ هَٰرُوتَ وَمَٰرُوتَۚ﴾ [البقرة: 102].
«بلکه شیاطین (صفتان گناه پیشه) کفر ورزیدهاند، و (بجای دستورات الهی) جادو و آنچه در بابل بر دو فرشته هاروت و ماروت نازل شده بود، به مردم میآموزند».
شهر بابل که در این آیه بدان اشاره شده یکی از شهرهای عراق و بر ساحل رودخانه ی فرات قرار داشت. آثار این شهر هنوز هم باقی مانده اند.
بسیاری از کسانی که در مورد تاریخ سحر به تحقیق و پژوهش پرداخته اند بر این باورند که منشأ و آغاز سحر از زمان آفرینش انسان است که در این زمینه به نوشته ها، رموز، تصاویر و اسطوره هایی استدلال کرده اند که از انسان بر جای مانده و در خرابه ها و قبرها پیدا شده اند. اگرچه حقیقت همین است ولی ما تنها به این دلایل بسنده نکرده ایم؛ زیرا در این دلایل شک و تردید وجود دارد و این مرحله از تاریخ انسان که دوران قبل از تاریخ نامیده میشود توسط انسان تدوین نشده است.